De zoektocht naar een authentieke vorm
Hoe alles langzaam maar zeker op zijn plek valt.
Welkom in het Oerbos: Een nieuwsbrief over rewilding, natuurbeleving en leven met aandacht. In Het Oerbos schrijf ik over mijn zoektocht naar een wildere, natuurlijkere manier van leven. Niet als expert, maar als medereiziger. Je bent welkom om je eigen ervaringen en gedachten te delen in de reacties. Ben je hier voor het eerst? Abonneer je en ga mee het Oerbos in.
Ik moet eerlijk toegeven dat ik de afgelopen weken een beetje vast zat. Veel onderdelen van mijn reis naar Het Oerbos zijn al duidelijk, maar toch was een puzzelstukje nog niet op zijn plek gevallen. En vreemd genoeg kun je, je blindstaren op iets dat recht voor je neus zit.
Zolang het allemaal nog niet geland is, raak ik soms vast in mijn eigen denken. De beweging naar buiten en naar iets dat echt bij me past, is een reis die soms makkelijk gaat en soms stroef. Omdat ik nu keuzes wil maken die echt kloppen. Bij mij. Bij mijn fase in het leven.
Dat hoort erbij. Ik ben niet geboren als natuurmens, maar als stadsmens. Pas de laatste 20 jaar van mijn leven ben ik bezig met een beweging richting de natuur. De 30 jaar daarvoor was ik vooral bezig met het stadse leven. Stadse wensen. Stadse dromen. Stadse fratsen. Het verlangen naar natuur zal ergens al diep in me hebben gezeten, maar in de drukte van de Randstad kreeg het geen kans naar buiten te treden.
Ik ben ooit in het communicatievak gerold en ben daar maar blijven hangen. Zo kun je heel veel jaren je beroep uitoefenen. Maar in de basis voelde er iets niet goed. Communicatie is leuk en aardig en echt wel een leuk vak, maar ik merk altijd weer dat hele dagen op kantoor zitten moeizamer en moeizamer wordt. Zelfs nu we thuiswerken, staat het zitten me steeds meer tegen.
Dat alles maakt deze reis iets moeizamer dan als ik direct al als natuurmens was geboren. En ik loop enkele decennia achter. Maar tegelijkertijd geeft het me een bepaalde voorkennis van de andere kant. Ik weet hoe de stad je kan opfokken. Hoe alles sneller gaat. Sneller denken. Sneller bewegen. Sneller zijn. Het lawaai. De files. De mensenmassa's. Ik herken de signalen en zie de oplossing.
Hoe dan ook, ik liep tegen een blokkade in mijn denken.
Ik heb het fysieke doel van Het Oerbos Rewilding voor ogen: een plek in het bos om samen te komen en kennis te delen. Dit is lange termijn, maar wel het uiteindelijke doel.
Ik heb mijn dienstverlening in de praktijk helder: rewilding. Vanuit mijn ervaring als natuurgids kan ik werkvormen verzinnen om een bepaald gevoel of een ervaring op te roepen.
Maar ik was nog twee belangrijke vragen vergeten. Daardoor was mijn schrijven en denken nog niet compleet.
Wat is het probleem waarvoor ik een oplossing aanreik?
Welk resultaat mag jij verwachten?
Ik heb de afgelopen tijd enkele Rewilding oefeningen uitgewerkt. Ik weet wat ze je geven. Rust. Aandacht. Focus. Stilte. Maar zonder probleem blijven ze ergens leeg; in ieder geval voor mij persoonlijk. Ja, natuur is de oplossing. Ja, deze werkvormen helpen je daarbij. Maar wat los ik daar dan mee op?
Eigenlijk zit het probleem al in veel van mijn teksten, maar heb ik het nog niet eerder expliciet uitgesproken. Het zat voor mijn neus, maar toch kon ik het niet grijpen, zoals ik eerder al schreef.
Gek genoeg heeft dat ook te maken met mijn eigen volle agenda. Een moment rust om even te denken. Even te kijken naar wat logisch is. Naar wat heel de tijd al voor mijn neus wacht tot ik het zie. Ik had er simpelweg de rust niet voor. Wat sluit aan bij mijn ervaring? Bij mijn vaardigheden? Daar moet je echt even voor gaan zitten.
Wat is het overduidelijke probleem waarvan ik denk dat de natuur de oplossing is? Kijk maar eens in je hand.
We zijn de hele dag bezig met beeldschermen.
Van de mobiele telefoon naar de computer, van de computer naar de televisie. En langzaam maar zeker wordt duidelijk dat we daarmee heel veel verliezen. Kijk om je heen in de trein of bus. Wie kijkt er nog naar buiten? Naar de haasjes in het veld? Naar de zwanen met hun kroost? Naar de natuur? Naar elkaar? Iedereen heeft doppen in en de ogen naar beneden.
Ik heb de laatste tijd veel gelezen. Heel veel. Over wat we allemaal verliezen terwijl we verdwalen in onze lichtgevende schermpjes. Onze kinderen raken de ervaringen met de natuur kwijt. We verliezen kennis die eeuwenlang vanzelfsprekend was. Alles wordt opgezogen door de voorwaarts hollende technologie. Wat er onderweg stuk gaat maakt niet uit. Maar dat er veel stuk gaat, IS duidelijk.
Onze aandacht.
Ons geduld.
Onze empathie.
Onze liefde voor onze aarde.
Onze herinneringen aan wat natuur is.
Ons vermogen rond te kijken en de wereld te zien. Elkaar te zien.
Daar iets aan of tegen doen. Hoe klein ook. Dat is mijn doel. Dat lijkt vanzelfsprekend als je mijn posts leest, maar het moest voor mijzelf ook nog helder worden. Zo heb ik de afgelopen dagen zitten schaven aan een soort van missie. Een duidelijk statement om mezelf eraan te herinneren, waarom ik die aandrang voel om mensen naar buiten te jagen.
In Het Oerbos ben ik gids voor mensen die vastzitten aan hun scherm.
Ik help hen via natuurervaringen en zintuiglijke oefeningen hun aandacht terug te vinden. Niet als quick fix, maar als een weg naar rust, aanwezigheid en verbinding.Het resultaat?
Mensen ervaren weer wat het betekent om écht te leven. Buiten hun hoofd, buiten het scherm, in het ritme van de natuur. Ze voelen zich opnieuw deel van iets groters.
Dankzij deze tekst weet ik waar ik mee bezig ben. Waar ik het voor doe. Ik ben geen coach. Ik werk niet in de GGZ. Ik ben iemand die zich druk maakt over welke kant het opgaat met ons misbruik van beeldschermen. Dat beperkt zich niet langer tot de jeugd. We zijn allemaal verslaafd. Laten we elkaar gidsen naar een eenvoudiger leven. Zonder schermen. In de natuur.
Mooi!