Focus on what you can try. Not on what you can buy.

Focus on what you can try. Not on what you can buy. Of nog korter gezegd: Experiences over possessions. Ervaringen zijn belangrijker dan bezittingen.

Ik mocht deze zomer de 50 aantikken. Toch wel een dingetje.

En zoals hoort bij je verjaardag betekent dat meestal een grote toename van het aantal spulletjes. Goedbedoelde spulletjes. Met liefde uitgezochte en gegeven spulletjes. Maar toch. Waar laat je al dat spul?

Ik weet niet hoe het met jou zit, maar persoonlijk heb ik geen behoefte aan spullen. Natuurlijk. Een flesje wijn of een bierpakketje is leuk, want dat gaat nog een keer op en dan is het uit je leven.

Maar andere spulletjes nemen toch langzaam je leven over.

Ik ben niet ondankbaar, maar méér spullen…? Ik kan er niets mee.

Als mensen mij vragen wat ik wil, heb ik sinds enige tijd de stelregel: geef mij maar een ervaring.

Spullen verstoffen, maar een ervaring deel je. Daar hou je herinneringen aan. Dat hou je bij je. Voor altijd.

Op zich is die gedachte niet nieuw. Ik haal hieronder een tekst aan die ik al eerder schreef.

Soms komt er in de eindeloze oceaan van content genaamd YouTube daadwerkelijk iets bruikbaars voorbij. Via een van mijn favoriete bushcrafters Bjorn Andreas Bull-Hansen kom ik op het kanaal van Carpathian Adventure.

De eigenaar van dit kanaal is Edward O'Toole. Hij leeft al een kleine 22 jaar met zijn gezin in De Karpaten in Oost-Slowakije. In zijn video Experiences Over Possessions - life is for trying not buying - komt de volgende zin voorbij: Focus on what you can try. Not on what you can buy. Of nog korter gezegd: Experiences over possessions. Ervaringen zijn belangrijker dan bezittingen. Of zoals op een tegeltje te lezen valt. Spaar geen centen, maar mooie momenten.

Het is een zin die blijft plakken. Omdat het een goede samenvatting is van mijn zoektocht. Een goed mantra voor de ontdekkingsreis waar ik mee bezig ben. Qua bezit heb ik - of beter nog hebben we - over het algemeen niet te klagen. Voorbij een bepaalde hoeveelheid bezittingen kun je je gaan afvragen hoeveel je nog nodig hebt.

Uiteindelijk gaat het vooral om upgraden - een nieuwere variant van iets dat je al hebt. Maar blijkbaar nog beter moet. Of een vervanging. Er gaat eens wat stuk en dat moet je vervangen. Maar over het algemeen zitten we ruim in de spulletjes. Te ruim zelfs.

Het antwoord op - wat wil je bereiken met je leven - is dan ook niet - nog meer spullen. Of nog een stapje daarvoor - nog meer geld. Op dit moment wil ik vooral meer ervaringen. Meer meemaken. Mijn bucket-list items bestaan dan ook niet uit bezit en geld, maar uit momenten en kennis.

Eerlijk gezegd heb ik ook niet eerder nagedacht over een bucket list omdat ik al een rijk en gezegend leven heb. Als ik kijk naar de momenten die op mijn bucketlist moeten komen? Dan zoek ik vooral naar momenten om mijn kinderen te bieden. Om met elkaar te beleven. De ervaring van buiten zwemmen in open water. De ervaring van een bergwandeling. De zon zien opkomen of juist het heelal volledig ervaren. De ervaring van kamperen in de bossen. De ervaring van wildplukken en eten. De ervaring van vrijheid. De ervaring van dit meemaken met een vader die niet lethargisch op de bank hangt, maar die zich op zijn plek voelt. Die zich kan redden.

De kennis die daarbij hoort gaat over kennis van de natuur. Bushcraft in het uiterste geval, maar ook de juiste kennis om niet te verdwalen. Om te weten wat ik doe. Welk dier dat is of welk plantje. Om te weten dat ik er kan zijn op momenten dat het belangrijk is. Dat is namelijk niet vanzelfsprekend.

Ik ben een groot gedeelte van mijn leven opgegroeid in de stad, in een stadse omgeving, waar alle mogelijkheden 24 uur per dag voor het grijpen liggen. En ik heb daarvan genoten. Met volle teugen. Stappen tot het zonlicht opkomt. Eten om 03.00 uur ‘s nachts? Geen probleem! Ik weet de weg door de stad - dag en nacht.

Maar sinds ik de stad achter me heb gelaten en daarmee de randstad, zit mijn geluk niet langer in het najagen van alle mogelijkheden die een leven in de stad brengt. Mijn geluk zit in het najagen van momenten en kennis. Het leren van de nodige kennis om de momenten zo goed mogelijk te laten verlopen.

Zo gingen wij een tijdje zwemmen in open water. Vlak bij ons huis is een rivier. Wij noemen het, het Diep. Een afsplitsing van een groter kanaal. Even fietsen en we kunnen zwemmen. In water dat bruin ziet van het veen, waar waterplanten dobberen en dat niet voorverwarmd is.

Terwijl het lichtjes begint te regenen en de meeste mensen aan hun avondeten beginnen, plonsen wij in het water. Een ervaring waarvan ik hoop dat deze belangrijker is dan spulletjes bezitten.

Afgelopen weekend heeft mijn familie mij een ervaring gegeven. Inderdaad, voor mijn 50ste verjaardag. Een heel weekend onderdompelen in de wereld van de bushcraft. Een survival weekend. Van het schoonmaken en koken van een forel tot het bouwen van een shelter, van het twijnen van brandnetel tot touw, tot het maken van vuur. Alles kwam aan de orde. Blijer kun je mij niet maken. Een heel weekend nieuwe ervaringen. Een heel weekend kennis opdoen. Niet alleen, maar samen.

In een wereld die overloopt van het consumentisme. In een eindeloze stroom spulletjes (die gemaakt zijn om zo snel mogelijk kapot te gaan) kies ik liever de ervaring. Keer op keer. Lijkt me ook beter voor de planeet. Focus on what you can try. Not on what you can buy.

In het deel what you can try zit ook een uitdaging. Het Ja zeggen tegen nieuwe ervaringen. Niet twijfelen of uitvluchten zoeken, maar volmondig Ja zeggen. Tegen nieuwe momenten. Een leven draait niet om mitsen, maren en de veilige weg kiezen. Dat is de weg van comfort en gemak. Die heb ik al bewandeld. Maar juist door nieuwe dingen te proberen, bewandel ik de weg van ongemak. Want ik weet niet hoe het uitpakt. Ik weet niet wat er na de volgende richel uit het landschap komt zetten. Of wat er na de volgende bocht komt.

Daar wil ik mijn aandacht op richten. Wat kan ik nog proberen? Waar kan ik nog Ja tegen zeggen. En wat voor momenten haal ik daar samen met mijn gezin uit? Wat voor ervaringen kan ik ze bieden door niet terug te krabbelen, maar door te zeggen - Ja dat gaan we proberen. Wat voor ongemak kan ik zelf opzoeken om zo nog sterker te worden? Nog fitter te worden om zonder twijfel te zeggen - ik doe natuurlijk mee. Op mij kun je rekenen.

Dat is toch echt een andere weg dan zeggen - klinkt lastig, ik blijf liever op mijn gemakkelijke bank liggen. Laat mij maar rusten in mijn gemak en comfort. Dat is ook niet de gedachtegang die ik wil meegeven. Ik geef mijn kinderen liever het idee mee dat een ervaring veel meer waard is dan bezit.

Wellicht omdat ik zelf veel te lang bezig ben geweest met bezit. Gemak en comfort draaien beide namelijk ook om het aanschaffen van spulletjes die nog meer comfort en gemak bieden. En hierin blijf je investeren. Alles om maar niet richting ongemak te gaan. Die spulletjes verliezen hun waarde. Of ze gaan - steeds sneller lijkt het - gewoonweg kapot. Maar de momenten. Die blijven.

Focus on what you can try.